Czynniki ryzyka nadciśnienia tętniczego – związane ze stylem życia, wpływami środowiskowymi

Stale podwyższone ciśnienie krwi w medycynie ma kilka nazw: nadciśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze. Choroba może spowodować uszkodzenie nerek, serca, naczyń krwionośnych, spowodować udar, zawał serca, krwawienie z wrzodu żołądka i inne poważne konsekwencje. Aby zapobiec stanom niebezpiecznym dla zdrowia, konieczne jest podjęcie w odpowiednim czasie działań zapobiegających chorobie i poznanie czynników ryzyka, które znacznie zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia nadciśnienia.

Co to jest nadciśnienie

Jest to przewlekła patologia, która rozwija się w wyniku dysfunkcji regulacji naczyniowej, mechanizmów nerkowych i neurohumoralnych. Nadciśnienie tętnicze (NT) to niebezpieczny stan organizmu, w którym dochodzi do uporczywego wzrostu ciśnienia krwi (BP) ze wskaźnikami powyżej 140/90 mm Hg. Sztuka. u pacjentów nieprzyjmujących leków przeciwnadciśnieniowych.

Nadciśnienie tętnicze stanowi około 40% wszystkich patologii sercowo-naczyniowych. U mężczyzn choroba występuje częściej niż w populacji kobiet. Ryzyko rozwoju patologii u obu płci wzrasta wraz z wiekiem. Zasadniczo nadciśnienie tętnicze rozpoznaje się u pacjentów powyżej 40 roku życia, jednak w ostatnim czasie choroba coraz częściej notowana jest u osób w wieku młodzieńczym i młodzieńczym.

etapy GB

Nadciśnienie jest przewlekłą patologią, która ma trzy etapy rozwoju. U osoby dorosłej optymalne ciśnienie krwi wynosi 120/80 mm Hg. Sztuka. Niewielkie odchylenie od tych wskaźników do 139/89 mm Hg. Sztuka. również mieści się w normie. Wyższe liczby w praktyce medycznej są uważane za patologiczne. Rozpoznanie „nadciśnienia" przeprowadza się poprzez wielokrotne ustalanie wskaźników powyżej 140/90 w różnych warunkach.

Nadciśnienie pierwszego etapu charakteryzuje się nagłą zmianą ciśnienia. To już wskazuje na patologiczny proces zachodzący w ciele. Choroba we wczesnym stadium prawie zawsze przebiega bezobjawowo. Pacjent nie zwraca uwagi na niektóre objawy nadciśnienia tętniczego, co tłumaczy duży odsetek późnych próśb o wykwalifikowaną pomoc. Objawy nadciśnienia tętniczego pierwszego etapu:

• wskaźniki ciśnienia krwi: od 140/90 do 159/99 mm Hg. Sztuka. ;
• bóle głowy;
• dezorientacja;
• obniżona sprawność umysłowa;
• duszność;
• częstoskurcz;
• zwiększony obrzęk;
• zatrzymanie płynów w organizmie;
• zmiana ilości i koloru moczu.

Nadciśnienie drugiego etapu to nadciśnienie tętnicze, które występuje w umiarkowanej postaci. Na tym etapie rozwoju choroby obserwuje się dłuższe niż na początku okresy podwyższonego ciśnienia krwi. Wskaźniki ciśnienia krwi w nadciśnieniu stopnia 2 rzadko wracają do normy. Stan pacjenta:

• wskaźniki ciśnienia krwi: od 160/109 do 179/109 mm Hg. Sztuka. ;
• zaburzenia snu;
• dyskomfort w okolicy serca;
• niewydolność serca;
• upośledzona pamięć, wzrok;
• ciągłe podrażnienie;
• zawroty głowy;
• hałas w uszach;
• bolący ból z tyłu głowy;
• rozszerzone naczynia oczu;
• skóra twarzy jest przekrwiona;
• obrzęk twarzy, rąk.

Nadciśnienie tętnicze stopnia III jest ciężką postacią choroby. Charakteryzuje się obecnością pacjenta z wywiadem zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu i innych poważnych patologii. Całkowite wyleczenie nadciśnienia na tym etapie jest możliwe w bardzo rzadkich przypadkach, tylko jeśli nadciśnienie trwa krótko lub jest wtórne. Klinika ciężkiego nadciśnienia tętniczego:

• wskaźniki ciśnienia krwi: od 180/110 mm Hg. Sztuka. i wyżej;
• przerost lewej komory;
• przerost przegrody międzykomorowej;
• zaburzona koordynacja ruchów;
• encefalopatia;
• niedokrwienny lub krwotoczny atak serca;
• różne uszkodzenia nerek;
• uporczywe upośledzenie wzroku;
• przedłużające się kryzysy nadciśnieniowe;
• porażenie i niedowład z powodu upośledzonego krążenia mózgowego;
• ograniczając możliwość samodzielnego poruszania się, służą sobie.

Czynniki ryzyka nadciśnienia tętniczego

Rozwój, progresja, powikłania nadciśnienia tętniczego są bezpośrednio związane z obecnością czynników ryzyka tego patologicznego procesu. Nadciśnienie jest wynikiem złożonej interakcji przyczyn wewnętrznych (endogennych) i zewnętrznych (egzogennych). Powstaniu patologii sprzyjają nabyte i wrodzone cechy organizmu, które osłabiają jego odporność na niekorzystne warunki zewnętrzne.

Czynniki ryzyka rozwoju nadciśnienia tętniczego klasyfikuje się według dwóch wskaźników: modyfikowalnych i niemodyfikowalnych. Pierwsze zależą od decyzji danej osoby i jej stylu życia. Obejmują one:

• złe nawyki;
• hipodynamia;
• palenie;
• spożycie alkoholu;
• otyłość i inne.

Niezmiennymi czynnikami ryzyka nadciśnienia tętniczego są te, na które dana osoba nie ma wpływu: dziedziczność i fizjologia (płeć, wiek). W wielu przypadkach nadciśnienie jest chorobą genetyczną. Jeśli jeden z krewnych cierpiał na nadciśnienie, jest prawdopodobne, że choroba dotknie następne pokolenie. Jeśli chodzi o czynniki fizjologiczne, według statystyk mężczyźni w średnim wieku są bardziej podatni na chorobę. Wynika to z faktu, że organizm kobiety wytwarza estrogeny - hormony, które pełnią funkcję ochronną.

Endogenny

Wewnętrzne czynniki ryzyka nadciśnienia to choroby lub stany, które powodują wysokie ciśnienie krwi. Pomiędzy nimi:

• cukrzyca;
• miażdżyca naczyń wieńcowych serca;
• zwiększona lepkość krwi;
• zaburzenie metaboliczne;
• choroba nerek (odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie nerek, kłębuszkowe zapalenie nerek);
• zwiększone stężenie sodu lub wapnia we krwi;
• działanie adrenaliny podczas stresu;
• dyslipidemia (naruszenie metabolizmu tłuszczów);
• podwyższony poziom kwasu moczowego;
• kardiopsychoneuroza;
• ciąża;
• klimakterium.

Związany ze stylem życia i wpływami środowiska

Egzogenne czynniki ryzyka GB są związane ze stylem życia pacjenta. Liczba nabytych przyczyn, z którymi można skutecznie sobie poradzić, jest znacząca, ale każdy element można łatwo dostosować, jeśli dana osoba sobie tego życzy. Główne egzogenne czynniki ryzyka nadciśnienia tętniczego:

• Niewystarczająca aktywność fizyczna. Ciągła praca w biurze, poruszanie się wyłącznie pojazdami, brak czasu na wizyty w siłowni prowadzi do osłabienia układu oddechowego, zaburzeń pracy mięśni i pogorszenia krążenia krwi. Wszystkie te czynniki powodują wzrost ciśnienia krwi.
• Niekontrolowane spożycie soli. Chlorek sodu w dużych ilościach powoduje pragnienie, opóźnia wydalanie płynów z organizmu. Woda powoduje zwiększenie objętości krążącej krwi, w wyniku czego skurcze mięśnia sercowego stają się częstsze, co prowadzi do wzrostu ciśnienia krwi. Norma stosowania soli kuchennej wynosi nie więcej niż 5 g / dzień.
• Niedobór magnezu i/lub potasu. Te pierwiastki śladowe są potrzebne organizmowi do prawidłowego funkcjonowania naczyń krwionośnych i mięśnia sercowego. Przy ich niedoborze istnieje ryzyko rozwoju nadciśnienia.

Diagnostyka

Nadciśnienie określa się różnymi metodami - poziom ciśnienia krwi mierzy się kilkakrotnie za pomocą tonometru i fonendoskopu, bada się obraz kliniczny choroby, zaleca się badania kliniczne, fizyczne i instrumentalne. Główne podejścia diagnostyczne:

• Chemia krwi. Wykrywa się poziom lipoprotein o wysokiej / niskiej gęstości i cholesterolu, określa się poziom cukru. Wskaźniki te są ważne dla określenia przyczyny wysokiego ciśnienia krwi.
• EKG. Elektrokardiogram od dawna jest niezawodnym pomocnikiem w diagnostyce nadciśnienia. EKG ujawnia przerwy w pracy serca, określa obecność dławicy piersiowej, dostarcza danych o przemieszczeniu serca od osi elektrycznej, o stanie mięśnia sercowego.
• USG serca. Główne naczynia (tętnice szyjne) prowadzące do mózgu są przezierne, co pozwala wykryć blaszki miażdżycowe, ocenić stan ścian naczyń i ryzyko udaru mózgu.
• Arteriografia. Metoda rentgenowska do badania ścian tętnic i ich światła.
• Dopplerografia. Technika ultradźwiękowa do diagnostyki przepływu krwi w żyłach, tętnicach, naczyniach.
• USG nerek. Pomaga w identyfikacji guzów wolumetrycznych w nadnerczach i zmian w tkance nerkowej, prowadzących do wystąpienia nadciśnienia nerkowo-miąższowego.
• USG tarczycy. Pomaga zidentyfikować lub wyeliminować wpływ tarczycy na rozwój nadciśnienia tętniczego u pacjenta.

Leczenie

Leczenie nadciśnienia zależy od przyczyny choroby. Pierwszą rzeczą, którą pacjent musi zrobić, jest wyeliminowanie wszystkich zagrożeń związanych z nadciśnieniem. Następnie farmakoterapię stosuje się w połączeniu z metodami nielekowymi: przestrzeganiem diety antycholesterolowej, aktywnością fizyczną, zaprzestaniem palenia tytoniu i spożywaniem alkoholu. Leczenie odbywa się według różnych schematów:

• Pacjenci z niskim lub umiarkowanym ryzykiem rozwoju nadciśnienia tętniczego otrzymują jeden lek obniżający ciśnienie krwi.
• Pacjenci z wysokim ryzykiem rozwoju patologii sercowo-naczyniowych mają przepisane dwa lub więcej leków z indywidualną dawką.

Wyboru leków i dawek dokonuje lekarz, biorąc pod uwagę wiek pacjenta, choroby współistniejące i czynniki ryzyka. W leczeniu nadciśnienia stosuje się kilka grup leków:

• diuretyki tiazydowe. Hamują wchłanianie chlorków i sodu w kanalikach nerkowych, dzięki czemu nie dostają się do krwioobiegu, ale są wydalane z organizmu z moczem.
• Blokery kanału wapniowego. Zmniejszają spożycie wapnia, w wyniku czego zmniejsza się obciążenie mięśnia sercowego, spada ciśnienie krwi.
• Inhibitory ACE. Zmniejszają stężenie hormonu we krwi - angiotensyny, która ma zdolność zwężania światła naczyń krwionośnych, co zwiększa ciśnienie krwi.
• Antagoniści receptora angiotensyny II. Obniż ciśnienie krwi w pierwszym stadium nadciśnienia.
• beta-blokery. Rozluźniają ściany naczyń krwionośnych, co prowadzi do poprawy krążenia krwi, normalizacji ciśnienia krwi.
• Centralni agoniści alfa-2. Zmniejszają częstość akcji serca, co objawia się spadkiem ciśnienia krwi.
• Bezpośrednie środki rozszerzające naczynia krwionośne. Rozluźnij mięśnie gładkie tętniczek, co powoduje spadek ciśnienia krwi.
• inhibitory reniny. Przyczyniają się do rozszerzania tętnic, hamują aktywność reniny, enzymu o działaniu zwężającym naczynia krwionośne.